Hondentaal: Niets te kiezen
Geplaatst: 17/06/2015
Dit is heel duidelijke taal: deze honden hebben honger, trek of zin in iets lekkers en komen met hun bak aan zetten. Superknap dat ze de boodschap zo weten over te brengen, zou je zeggen.
Maar wij denken daar vaak anders over. Honden die laten zien dat ze best wel iets zouden lusten en met hun bak gaan rammelen? Een stelletje schooiers, zijn het! Hup, op je plaats! Wij zijn de baas en wij bepalen dus wanneer het etenstijd is!
Dwingen?
Tijdens het KynoCongres, dat in het teken stond van cognitie (denkvermogen) en van wat wij denken te weten over honden, gingen meerdere sprekers direct of indirect op dit voorbeeld van hondentaal in. Een hond die met zijn voerbak aan komt lopen, is dat bedelen, of gewoon proberen een gesprek te beginnen? Dwingen, of juist netjes om hulp vragen?
Frietje mayo
Waarom vinden we een hond die indringend naar ons, ons toastje met zalm en vervolgens weer naar ons kijkt, een vervelende dwingeland? Vanuit de hond gezien is het eigenlijk een keurige vorm van "mag ik alsjeblieft ook een stukje", hij kan nu eenmaal niet praten of een verzoekbriefje indienen dat hij ook best een toastje zalm zou lusten. Waarom accepteren we het wel dat mensen ongevraagd hun vingers in ons frietje mayo steken om er zo wat van te bietsen? Dat is pas onbeschoft!
Controle
Sabrina Brando, die veel met (dierentuin)dieren werkt, wees er tijdens het KynoCongres op dat wij eigenlijk alles bepalen voor de dieren die we houden. We controleren hun hele dagindeling, een dier heeft maar weinig keuzevrijheid. Als het gaat om eten, bepalen wij wat, wanneer en hoeveel, en vaak hanteren we daarbij ook nog het "voor wat, hoort wat"-principe. geen zin in een gevraagde oefening? Geen eten. Zouden we onze honden niet meer ruimte kunnen geven om zelf te denken en te doen?
Minderen moeten mopperen, beter moeten luisteren? Dat is zoals de Engelsen het zo mooi zeggen, beslist food for thought.
Auteur: Judith Lissenberg
Dit artikel is eerder verschenen in het blad Onze Hond
